چقدر برخی متموّل که فقط به خود می‌اندیشند و واژه‌های اقتدار و صلابت
برایشان معنا و مفهومی ندارد راحت عباراتی همچون «ما خودمان کلی فقیر و
بی‌خانمان داریم، به مدافعان حرم بگویید برگردند» را به زبان می‌آورند. آیا
واقعاً دیگر لازم نیست در زینبیه از حریم ولایت دفاع کنیم؟! به تعبیر این
شبه روشنفکرها که می‌گویند بیایید اینجا زیر آفتاب برجام زندگیتان را
بکنید. شاید منظورشان این است که کرمانشاه، ایلام و کردستان را به خدا
بسپاریم. اما اصلاً فکر نمی‌کنند آن دختربچه که برای توسعه امنیت پایدار
یتیم شده است، قلبش به درد می‌آید. یا جان‌های مقدسی همچون سردار سرافراز
اسلام سیدعلی منصوری از نیروهای لشکر ویژه شهداء که روزی تحت فرماندهی
سردار شهید محمود کاوه در دوران دفاع مقدس خدمت می‌کرد در عمده عملیات‌ها
حضور فعال داشت و سه بار مجروح و همواره دلش خوش بود که اگر از قافله شهداء
عقب مانده لااقل مفتخر به عنوان جانبازی شده است. پس از پایان جنگ در تیپ
زرهی ۲۱ امام رضا(ع) مشغول به خدمت شد و به آموزش نیروهای جوان پرداخت.
محوریت دادن به خواسته‌ها و تمنیات آدمیان محصول رویش بذر سکولاریسم و دنیاگرایی است که از زمین اومانیسم روییده است. یعنى همان نظام معرفتى که انسان را محور هستى می‌داند و خواسته انسان و لذت و امیال او را اصیل‌ترین اصل در نهاد انسانى می‌داند که بالطبع همین خواسته‌ها را مبناى نظام تشریع قرار می‌دهد. بنابراین طبیعى است که در این تئورى حرفى از خوبى و بدی مطلوب‌ها نیست و نظام ارزشى فراتر از میل و طلب انسان تصویر نمی‌شود و ملاکى براى سنجش مطلوب‌ها معرفى نمی‌شود. به همین جهت است که اریک فروم مدعى است که باید محبت به انسان و عدالت را جانشین خدا نمود و سخن از خدا را باید کنار گذاشت.
