امام صادق(علیه السلام) فرمود: اگر شما مثل قوم بنی اسرائیل برای ظهور فرج ما دعا کنید، خدا فرج را می رساند.
امام علی(علیه السلام) فرمود: «إن الله تبارک وتعالى اطلع إلى الارض فاختارنا؛ و اختارلنا شیعة ینصروننا؛ و یفرحون بفرحنا؛ و یحزنون لحزننا؛ و یبذلون أموالهم و أنفسهم فینا؛ اولئک منا و إلینا= خدا به زمین نگاه کرد و ما اهل بیت را انتخاب کرد و شیعیانی برای ما انتخاب کرد که ما را یاری می کنند؛ شادمانی می کنند در شادی ما و در غم ما غمگین اند و بذل می کنند عاشقانه مالشان و جان شان را در راه ما، اینها از ما اهل بیت اند و به سوی ما می آیند.»
خدا چقدر منت بر سر ما گذاشته که غیر از این که گریه کنیم، باید از شوق و ذوق، سجده شکر به جا بیاوریم که خدا از بین این ۸ میلیارد نفر جمعیت کره زمین، ما را انتخاب کرده است. ما را آواره نکرد که دنبال رهبر و امام بگردیم. «اختار لنا شیعة؛ شیعیانی برای ما انتخاب کرد» چه مدال افتخاری به سینه ما زدند. آیا با داشتن چنین مدالی، کسی خود کم بین می شود؟ یا احساس حقارت می کند؟ یا مشکل عاطفی پیدا می کند؟ محال است.
«و یبذلون أموالهم و أنفسهم…؛ مال و جانشان را عاشقانه در راه ما بذل می کنند».
عشق یاد دادنی نیست؛ اگر بخواهیم بر «با غلبه بر نفس» یعنی برخلاف نفس و میل شخصی عمل کردن، چیزی را به امام زمان(علیه السلام) هدیه کنیم، عمل کم ارزشی انجام داده ایم. عمل با ارزش این است که عاشقانه از جان، استعداد، قلم، اعتبار، آبروی شغلی، آبروی اقتصادی، اموال مان و … به امام زمان هدیه کنیم.
این روایت مژده ی خیلی قشنگی است و انسان را مست می کند که فرمودند: «أولئک منا و إلینا؛ آنها از ما هستند و به سوی ما می آیند»؛ یعنی همه آنها عاقبت به خیر هستند و همه به مقام ما می رسند.