انسان واقعاً در هرجا هست باید به شخصِ احساس مسئولیت کند و مسئولیت پذیر باشد. حالا در مسئولیت پذیری یک عده جاهل هستند، یک عده فراموش کرده اند، یک عده پایشان لیز خورده، یک عده دچار غفلت هستند. امام (ره) در اواخر عمرشان فرمودند که من می ترسم که پیشکسوتان جهاد و خون در پیچ و خم مسائل زندگی غرق بشوند و آن گرفتاری ها برایشان فراهم بشود. منتظر واقعی، اهل کار است، یعنی به قول حضرت امام (ره)آن خطری را که برای رزمنده ها و پیشکسوتان جهاد و خون پیش بینی کرده بود، او در این دام نیفتاده باشد. امام صادق (علیه السلام) در حدیثی می فرماید: در آخرالزمان به مؤمنین می گویند: «ابله». خیلی ها هم برای این که این حرفها را به آنها نزنند، از مسئولیت شان کنار کشیدند، تا به خیال خودشان زرنگ و زیرک باشند، ولی نمی دانند که چه چیزی را دارند از دست می دهند؛ فکر کردند زرنگ هستند. این ها به این دلیل است که اندیشه، اندیشه قوی نیست و درست نمی تواند حوادث را تشخیص دهد.
خیلی هم بد است اینطوری آدم زحمت بکشد؛ آخر هم بیاید اجرش و ثوابش و زحماتی را که کشیده، همه را خراب بکند و این مسأله هنوز هم وجود دارد و بیشتر از این هم خواهد شد. در حالی که منتظر واقعی اهل مسئولیت پذیری است؛ یعنی هیچ وقت در مقابل وظیفهای که در مقابل امام زمان (علیه السلام) دارد، شانه خالی نخواهد کرد. خدا در قرآن می فرماید: «وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ= ما اراده کرده ایم که منت بگذاریم بر مستضعفین زمین و آنها را امام و وارث زمین قرار بدهیم». چه کسی فکر می کرد وقتی امام پرچم انقلاب را بدست بگیرد، مردم آن زمان بروند و شهید شوند، خداوند چطور اینها را برای شهادت آماده و مهیا کرد؟ پرچم زمین نخواهد ماند. «الإسلام یَعلُوا وَ لا یُعلی عَلَیه= اسلام غلبه خواهد کرد و هیچ چیز بر او غلبه نخواهد کرد».
چه خوب است که این شرافت نصیب ما بشود و ما باشیم که با اراده و اختیار خودمان مقام والای سربازی امام زمان (علیه السلام) را انتخاب کنیم، بگذاریم دیگران هر کاری می خواهند کنند، آنها دنیایشان را شیرین تر و آبادتر کنند، در عین تلاش، مسئولیت پذیری و کار کردن، باید منتظر و آماده باشیم.