یاری رساندن به امام هدایت از روح انتقام نشأت می گیرد و «امام هدایت» در زیارت عاشورا امام زمان است و خداوند تمام هدایت، خیر و برکت را در دست ایشان قرار داده است.
«أنْ یَرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِی (ثَارَکُمْ) مَعَ إِمَامٍ هُدًى = از خدا می خواهم که روزى کند، خون خواهی ام را به همراه امام هدایت».
وقتی می گوییم:«إِمَامٍ هُدًى = امام هدایت»، باید بفهمیم که چه کسی می تواند، این گونه سخن بگوید. کسی که یقین به معصوم داشته باشد و بداند که فقط و فقط معصوم، امامِ هدایت است و مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه) امام هدایتگرِ زمان ما است. امامی که ۷ دسته اطلاعات تخصصی برای هدایت هر انسانی از دنیا تا ابدیت را دارد.
امام زمان، یعنی کسی که تمام ریاضیات دنیا و سیستم های دنیا و آخرت را می‌شناسد و می‌تواند تنظیم کند. امام زمان یعنی کسی که تسلط کامل، احاطه ی کامل بر برزخ، دنیا، قیامت و بعد از قیامت دارد.
امام زمان کسی است که می گوید هر کس می خواهد، آدم، شیث، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی، محمد (صلی الله علیه و آله)، علی، حسن و حسین (علیهم السلام) را ببیند، به من نگاه کند.
امام زمان کسی است که امام باقر (علیه السلام) درباره ایشان می فرماید:«پدر و مادرم به فدایش شوند»، سیدالشهداء (علیه السلام) با چه حسرتی در مورد امام زمان می گویند: «پدرو مادرم به فدایت، «لو ادرکته = اگر من درکش کنم، تمام عمر خادمش می شوم».
امام ظاهر در زیارت عاشورا به چه معنی است؟
امام ظاهر یعنی ظهور امام زمان در دل های شیعیان بیشتر از ظهور رسول الله، امیرالمؤمنین، سیدالشهداء و بقیه معصومین در زمان خودشان است. آنها با اینکه ظاهراً «ظاهر» بودند، اما ظاهر نبودند، یعنی کسی به آنها اعتنایی نداشت، به یاری شان برنخاستند و همه در غربت کشته شدند.
در زیارت عاشورا می خوانیم: «مَعَ إِمَامٍ هُدًى (مَهْدِیٍّ) ظَاهِرٍ نَاطِقٍ بِالْحَقِّ منکم = همراه امام هدایت گرِ آشکار و گویاى به حق از خاندان شما». ظاهر یعنی کسی که ظهور دارد و ظاهر می‌شود. قشنگترین تعبیری که از آن کردند، این است که حضرت در دل شیعیان شان ظهور دارند. یعنی برای همه شیعیان ظاهر هستند.
درست است که شیعیان امام زمان را به ظاهر ندیده اند، ولی به او ایمان دارند، دوستش دارند، در فراقش گریه می کنند، خود را خادم حضرت می دانند، برایش هزینه می کنند، کار می کنند؛ برای همین گفته نشده «امام غائب»، چون ایشان امام ظاهر است.
«امام ناطق» یعنی امام زمان عج برخلاف اجدادشان محکوم به سکوت نیستند
برای کلمه «ناطق» معانی مختلفی ذکر کرده اند، از جمله این که گفته شده حضرت اهل نطق است، یعنی مانند امامان قبلی محکوم به سکوت نیستند. «ظَاهِرٍ نَاطِقٍ =امام ظاهر و ناطق».
هریک از معصومان به نحوی سکوت داشته اند. مثلاً امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمودند:«فَصَبَرْتُ وَ فِی الْعَیْنِ قَدْیً وَ فِی الْحَلْقِ شَجیً = پس صبر کردم درحالی که خاری در چشم و استخوانی در گلویم بود ». ۲۵ سال ایشان صبر و سکوت کردند.
امام مجتبی (علیه السلام) چقدر مورد ظلم واقع شدند، کسی نبود که از ایشان دفاع کند. برای همین ما در احکام فقهی «تقیه» داریم، «تقیه» یعنی عقایدتان را مخفی کنید، اگر ظاهر کنید، کشته می شوید.
در زمان امام صادق (علیه السلام) اگر کسی می خواست مسأله شرعی بپرسد، لباس مبدل می پوشید، مثلاً باری تهیه می کرد، مثل خیار، در کوچه فریاد می زد، خیار دارم، خیار بخرید، حضرت در منزل به غلام شان می گفتند، این شخص را داخل بیار، خیار فروش است، وقتی خدمت حضرت می رسید، حضرت می گفتند، سوالت چیست؟ و سپس جواب مسأله را به آن شخص می فرمودند. این همه سختی برای این بود که نمی توانستند حرف بزنند، باید عقایدشان را مخفی می کردند.
در مظلومیت امام صادق (علیه السلام) همین بس، که با داشتن ۴ هزار شاگرد، یک نفر پای کار نبود. در روایات آمده است فردی از خراسان نزد امام صادق (علیه السلام) آمد و او را به جنگ برای باز پس‌گیری خلافت دعوت کرد و گفت: «آقا چرا قیام نمی کنید؟ این همه آدم دور شما هستند». حضرت به او دستور داد که وارد تنور پر از آتش شود و او از این عمل خودداری کرد، در همین حال هارون مکی از یاران باوفای امام وارد شد و امام همان دستور را به او داد و او وارد تنور داغ شد.
امام زمان مجبور نیست که مثل ۱۱ امام دیگر، شرایط موجود را تحمل کند، هیچ طاغوتی روی ایشان تسلط ندارد. «ناطق» یعنی امام تمام حق را می گوید، از کسی ترس و خجالتی ندارد. نه این که سایر معصومان برای خودشان می ترسیدند، نه. از کمبود یاران می ترسیدند؛ برای حفظ اصل اسلام می ترسیدند.
اما امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) راحت تمام احکام اسلام را بیان می کند؛ به طوری که خیلی ها می گویند:« اینها چیست، ما اینها را قبلاً نشنیده ایم، آیا این دینِ جدید است؟». امام زمان تنها امامی است که برعکس سایر ائمه کاری به ظاهر افراد ندارد که آنها ظاهراً چگونه هستند، فقط به باطن شان نگاه می کند و بدون محاکمه حکم می کند که راست می گویند یا دروغ. فقط دوستانش از دست او در امان هستند. چون ایشان با هیچ کس تعارف ندارند.
شخصی به نام ابوالفضل از امام باقر (علیه السلام) در مورد اولی و دومی که در زیارت عاشورا مورد لعن خداوند قرار گرفته اند، سؤال می کند. حضرت می فرماید: «یا ابوالفضل از آن دو نفر سؤال کردی؛ به خدا کسی از ما نمرده، مگر اینکه به آن دو نفر غضبناک بوده و امروز کسی از ما نیست، مگر اینکه به آن دو نفر ساخط و غضبناک است. کبیران مان به صغیران مان به این امر وصیت می کنند. آن دو نفر به ما ظلم کردند و ما را از بیت المال مسلمین منع کردند. آن دو نفر، اول کسانی بودند که بر ما مسلط شدند و خرابی و فساد ایجاد کردند و ساکت نخواهد شد، مگر اینکه قائم ما ظاهر شود یا متکلم ما تکلم نماید.»؛ یعنی، فسادی که آنها ایجاد کردند، دیگر تمام شدنی نیست. این فساد ادامه دارد تا زمانی که حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه) قیام کند.
اگر ما از پیشرفت های انسانی، علمی و حتی پیشرفت های تکنولوژیک عقب ماندیم و هر چقدر ظلم، گناه، تباهی و فساد در عالم اتفاق می افتد؛ به خاطر همان واقعه است، منظور از «ما» همه بشریت است.
علی (علیه السلام) ۱۴۰۰ سال پیش فرمود: «اگر با من همراهی می کردید، از همین آب، خانه هایتان را روشن می کردم». مگر بشر چند سال است که توانسته برق را اختراع کند. اگر علم دست ائمه بود، سطح زندگی دنیایی این گونه نبود. در روایت داریم که علم ۲۷ پله دارد که تا زمان ظهور فقط ۲ پله اش طی می شود و ۲۵ پله دیگر را امام زمان جلو می برند.
امام صادق (علیه السلام) در ادامه جواب شان به ابوالفضل می فرمایند: «آگاه باش و بدان، اگر قائم ما قیام نماید و متکلم ما تکلم نماید، البته آشکار نماید از قضیه آنان، آنچه را که پنهان می کردند، مکتوم نماید از قضیه شان، آنچه که اظهار می کردند، به خدا سوگند! بلاها و قضایایی که بر ما اهل بیت جاری می شود، بنای آن را آن دو نفر گذاشتند.»
همین مطلب را در زیارت عاشورا می خوانیم:«لعنَ اللهُ أمَّةً اسَّسَت اساسَ الظُلمُ وَالجَورِ عَلیکُم اهل البَیت = خدا لعنت کند، کسانی را که بنیان ظلم به شما اهل بیت را گذاشتند».